Jaren geleden was ik op bezoek bij een oude dame waar een ingelijst kruissteek borduurwerkje aan de muur hing met een prachtige spreuk: ‘Van het concert des levens krijgt niemand een program’. Ik was nog zo jong en het maakte diepe indruk!
Nu, al die jaren later, schrijf ik over het ‘hormonale (dans)orkest’ en deze spreuk kwam terug in mijn gedachten.
De afgelopen maanden heb ik de ‘Raad van zeven’ beschreven in mijn artikelen. De samenwerking van deze zeven hersenstructuren voelt als een orkest dat spontaan en zonder programma de prachtigste ‘muziek van het leven’ maakt.
Hier een beschrijving van deze samenwerking zoals die in de opleiding in een voorbeeld is uitgelegd.
Je maakt op de kermis een ritje in een spookhuis. Natuurlijk schrik je ontzettend. Stel je voor, dit is wat er dan allemaal in jou gebeurt!
Je buikhersenen voelen de buitengewone situatie direct aan en sturen boodschapstoffen naar boven via het centrale zenuwstelsel. Medulla ontvangt de boodschappen als eerste en schakelt in deze crisis de ademhaling en bloedsomloop op volle toeren in, om de stress aan te kunnen. Gelukkig zit je in het spookhuis en niet in de achtbaan, anders zou je ook nog moeten overgeven! Daar zorgt de medulla ook voor.
Voorzichtig gaat de boodschap verder en komt aan in de thalamus en daarmee word je je bewust van de situatie. De ogen en oren worden ‘geïnformeerd’. Je merkt het meteen: de chef van de coördinatieorganen – hypothalamus – is ingeschakeld. Die gaat zich uitsloven: via de hypofyse worden de vegetatieve reacties opgelost en weggeleid.
Angstzweet wordt uitgescheiden, je haar gaat recht overeind staan (hopelijk kan je je angst verbijten), koude rillingen lopen over de rug.
De van ‘boven naar beneden’ geschakelde keten van reacties van de hormonale klieren gaat door. De stress heeft suiker en vetstoffen (cholesterin) nodig en hierdoor worden de lever en de pancreas ingeschakeld. De bijnieren zijn ook al lang in actie gekomen en helpen om de stress aan te kunnen.
De huid geeft aan de thalamus door: ‘ik ben doornat van het zweet! ik heb er genoeg van!’ (terugkoppeling!) De maag geeft door dat er een verzuring is opgetreden door alle onrust en de hypothalamus bemoeit zich met het milieu door het weer een neutrale Ph-waarde te geven.
Het limbische systeem weet niet zo goed wat het moet doen: zal het boos worden of is angst hier meer aan de orde en vraagt aan de hypofyse om naar het gevoel te schakelen.
Deze stopt gelijk met het regelen van de hormoonreacties naar onderen toe. Iedereen kan zich nu ontspannen.
Het corpus callosum heeft duidelijk gemaakt, rationeel laten inzien, dat het maar een spookhuis is en dat de emoties die optreden het gevolg waren van het zien van een ‘toneelstuk’.
Het limbische systeem is dankbaar en schakelt terug naar vrede, een taak die de medulla als maatgever graag overneemt.
En opgelucht loop je het spookhuis uit…
Gelukkig leven we niet in een spookhuis, maar we zijn er goed in om onszelf voor de gek te houden en onze hersenen hebben dat niet altijd direct door.
Terug naar de muziek:
Iedereen heeft een eigen, individuele ontwikkeling en iedereen componeert daarmee unieke, eigen melodieën en leeft het leven volgens dat ongeschreven ‘levensprogramma’.
En er zijn tijden dat we vrolijk walsend door het leven dansen en er zijn tijden dat de blues de overhand heeft, al naar gelang de gebeurtenissen die verwerkt worden door die ‘Raad van zeven’.
Het is toevallig dat het einde van dit jaar samenvalt met het einde van deze serie en zo kijk ik ook weer terug op mijn ‘muziek’ van dit jaar.
Prachtige, vrolijke momenten, ondanks alle perikelen rondom Corona.
Droevige momenten, ook door een onverwacht heengaan van een dierbare vriendin.
Wat mij helpt om het licht te blijven zien en voelen in deze moeilijkere momenten?
O.a. mijzelf behandelen met alles wat de kleurenpunctuur me te bieden heeft.
Ik bereid me deze winter voor op het nieuwe jaar en hoop je dan te ontmoeten: live of online!
Kleurenpunctuur leren? Neem contact met me op hoe dat voor jou het beste vorm gegeven kan worden of download hier de Studiegids.